Τι να πρωτοπεί κανείς...
Ας το κρατήσω σύντομο.
Δεν έχω πρόβλημα με τα αργά αντανακλαστικά και τις αέναες συζητήσεις.
Έχω πρόβλημα όμως με τη μόνιμη ταμπελοποίηση όποιων προσπαθούν να έρθουν σε πραγματική διάδραση με το κοινωνικό γίγνεσθαι!
Και μάλιστα όχι ταμπελοποίηση ό,τι να ναι, αλλά κατευθείαν θα σε πουν και φασίστα!
14/7/21 κατεβήκαμε στο δρόμο ενάντια στις υποχρεωτικότητες για να εκπροσωπήσουμε την ευρύτερη αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο και σπιλωθήκαμε δια παντός ως φασίστες επειδή συμμετείχαν δεξιοί και ακροδεξιοί.
Και τι να κάνουμε ρε ... παλικάρια; Να αφήσουμε το δρόμο στους άλλους για να μην χαρακτηριστούμε;;
Όχι, δεν θα το κάνουμε αυτό, όσο και να χτυπιέστε!
Μην κλαίγεστε μετά για την άνοδο της ακροδεξίας, όταν αφήνετε το δρόμο στους φασίστες και φοβάστε να εμπλακείτε για να μην διασαλευτεί η ιδεολογική σας καθαρότητα και χαρακτηριστείτε.
Μετά, σε συγκέντρωση των υγειονομικών σε αναστολή, ένας δικός μας πήρε, με το ζόρι σχεδόν, το λόγο κι έδωσε όσο μπορούσε και με πολύ περιορισμένη διάρκεια ομιλίας έναν αριστερό τόνο.
Δεχόμαστε και γι' αυτό κριτική, επειδή στη συγκέντρωση μίλησαν κι άλλοι, φερόμενοι ως δεξιοί ή ακροδεξιοί.
Άρα λοιπόν τι θα έπρεπε να κάνει κανείς; Να απευθύνεται αποκλειστικά σε εγκεκριμένους χώρους και πλαίσια του "χώρου" μη τυχόν και χαρακτηριστεί;
Δεν είναι αυτή η εύκολη λύση;
Δεν μας ενδιαφέρει αυτή η λύση.
Να βγάζουμε αφίσες και κείμενα που θα κολλάμε ο ένας στην πόρτα του άλλου και θα απευθυνόμαστε στους εαυτούς μας;;
Αυτό το λέτε πολιτική;
Και σε κάθε περίπτωση: Διαφωνείτε με την πολιτική πρακτική; Καλά κάνετε. Κι εμείς διαφωνούμε με τις δικές σας πρακτικές.
Εμείς όμως δεν σας λέμε φασίστες. Εσείς το κάνετε.
Οπότε μαντέψτε ποιος είναι φασίστας τελικά...
Άντε, καλή κατασκοπία και ρουφιανιλίκια στο διαδίκτυο, καμμένοι.
